Hamsteren is belachelijk… toch?

Ik heb jaren gekampt met wat de deskundigen een ‘gegeneraliseerde angststoornis’ noemen. Dat kwam er in het kort op neer dat ik overal zo’n beetje bang voor was. Na 9/11 begon ik bijvoorbeeld bloem, rijst en blikken groenten in te slaan. Mijn kelderkast stond volgepakt… Niet omdat ik bang was tekort te komen maar omdat ik zo mijn allesoverheersende angst voor het leven probeerde te elimineren. Ik wilde echt niet ellebogend door de winkel stormen om anderen vóór te zijn maar ik werd gedreven door angst voor het onzichtbare en laadde dus ogenschijnlijk nonchalant mijn karretje dagelijks vol met wat ik dacht wat nodig was om ‘de oorlog’ te overleven.

Mijn familie stak een beetje de draak met me en ik lachte maar wat mee. Maar vanbinnen was er een storm aan de gang. Mijn angst voelde heel echt, werd allesoverheersend en ik voelde me vooral verschrikkelijk alleen.

Angst als olievlek

Wat heel naar is aan angst, is dat het als een soort olievlek door je leven trekt. Het besmeurde na verloop van tijd steeds meer delen van mijn leven en, zoals je bij met olie bedekte vogels ziet, het maakte mij vleugellam. Ik kon steeds minder goed rationeel nadenken als het ging om ‘wat levert gevaar op?’ Mijn ‘denkbrein’ werd volledig buitenspel gezet en langzaam maar zeker werden steeds meer normale situaties en handelingen GEVAARLIJK… Het was om wanhopig van te worden… Met mijn baby de trap aflopen durfde ik niet, langs een groep mensen lopen durfde ik niet, een pan met hete saus van het fornuis op de tafel zetten durfde ik niet, langs het water rijden met de auto durfde ik niet, bij bomen langsrijden durfde ik ook niet, in een groep opstaan en bijvoorbeeld naar het toilet lopen durfde ik niet, een ober in het restaurant wenken durfde ik niet en zo werd mijn wereld steeds kleiner, kleiner, kleiner en uiteindelijk zo klein dat hij bestond uit mijn huis. Met grote krachtinspanning en medicatie deed ik wat ik buiten moest doen omdat ik nu eenmaal kleine kinderen had. Niemand wist van de storm in mijn hoofd die uiteindelijk resulteerde in een chronische migraine die 4 jaar lang dag in, dag uit aanwezig was.

Wanneer we kijken naar wat er nu in de wereld gaande is, zien we angst en wanhoop. We vinden allemaal wat van de hamsterende medemens, van de woedende menigtes, van de zogenaamd volgzame massa of juist de ontkennende wappies of van strategieën en ideologieën. Arjen Lubach legde in zijn programma heel treffend uit dat iets proberen te begrijpen nog niet betekent dat je het accepteert of goedpraat. En zo is het! Wat maakt nu dat je je ergens zo tegen afzet? En wat maakt dat iemand anders daarin een andere keus maakt?

Verwende jongeren of…. ?

Vorige week werd bekend gemaakt dan ruim 80% van onze jongeren op de rand van een burn-out en/of depressie balanceert. 80%!!! Hun wereld is extreem klein geworden, hun referentiekaders zijn nog aan het groeien waardoor ook de geestelijke veerkracht nog in ontwikkeling is, ze zien hun toekomstperspectief op losse schroeven staan en ze ervaren angst en wanhoop. Wanneer hier niet genoeg aandacht voor is en liefdevol begrip, dan hebben we straks een hele generatie die vastloopt.

Ik lees reacties als ‘de jeugd is verwend, ze hebben immers alles!’, ‘wij moesten het vroeger met veel minder doen’ en ‘ze zouden eens moeten ruilen met jongeren die in oorlog opgroeien’.

Maar waar brengen deze reacties onze jeugd naartoe? Juist, nog meer isolatie, eenzaamheid, wanhoop, verdriet en ga zo maar door.

Je hoeft niet te accepteren dat het zo is, liever niet zelfs, maar we kunnen in ieder geval beginnen met begrip voor elkaar te tonen. Probeer te begrijpen waar de ander vandaan komt, wat zijn/haar beweegredenen zijn om te doen wat hij/zij doet. Want zonder dat, kan er nooit verandering plaatsvinden.

Geen angst meer

Met mij is het gelukkig goed gekomen. Op het punt dat ik niet meer wilde leven, besefte ik dat mijn kinderen meer dan wat ook een moeder nodig hadden, dat ik wilde léven en heb ik hulp gezocht. De weg was zeker niet makkelijk maar het heeft me naar plaatsen in mijn leven geleid waarvan ik niet had durven dromen (en waar ik eerlijk gezegd ook weer van in een angstkramp geschoten was als ik het van tevoren had geweten).

Ik kan nu zeggen dat ik geen angst meer heb om te leven. Ook in deze tijd voel ik net als ieder ander soms een mate van moedeloosheid en irritatie maar geen angst of wanhoop meer. Mijn hart voelt mee met iedereen die in angst leeft en belemmerd wordt door angst. Ik heb er zelfs mijn werk van gemaakt om mensen te helpen over hun angst heen te komen. Omdat ik wéét hoe het voelt en omdat ik nooit vergeet hoe eenzaam en alleen je in jouw angst kunt zijn. En omdat ik in mijn partner Rob iemand heb gevonden die dit ook uit ervaring weet waardoor we een gezamenlijke missie hebben.

Luister!

Daarom voor ieder die dit leest en die op dit moment angst, moedeloosheid, wanhoop en/of eenzaamheid ervaart: je bent niet de enige en je bent niet gek. Er is heus iemand die naar je wil luisteren als je maar deelt wat er in je omgaat. Een ander kan niet aan de buitenkant zien wat er in jouw hoofd en hart omgaat.

Voor ieder die iemand in zijn nabijheid heeft die je vertelt hoe hij/zij zich voelt: luister! Niet alleen met je oren maar vooral ook met je hart. LUISTER! Vind er niks van, begin niet te trekken aan wat iemand volgens jou moet doen en ga niet vertellen hoe het allemaal niet zo erg is. Luister met aandacht en vráág wat iemand van jou nodig heeft.

Ik wens iedereen een begripvol en warm hart toe.

Lees hier verder over onze dienst ‘Angst of stress overwinnen’….