De Voice was de trigger, het voetbal volgde.

Tjonge het hek is van de dam zeg. Is het MeToo of ook meer YouAlsoToo? Wat is grensoverschrijdend gedrag eigenlijk? Welke grens wordt er gehanteerd? En waar ligt deze om te overschrijden? Is dat altijd dezelfde grens? Hoe wordt dat bepaald en door wie? Lees hieronder eens het verhaal van mijn samenwerkingspartner.

‘Ik heb bijv. 20 jaar doorgebracht in een andere cultuur die prachtig, kleurrijk en verrijkend was. Maar die ook schaamte, schuld en eer heel zwaar met zich mee torste. Waardoor men (mannen èn vrouwen) zich niet durfde uit te spreken over veel zaken uit angst voor de gevolgen. Hetzelfde geldt voor mensen die uit een familiecultuur komen waarin het niet gewoon is om bepaalde zaken te benoemen. Die ervaringen zijn te onuitwisbaar om er geen rekening mee te houden. Een familiecultuur, etnische achtergrond en/of religieuze cultuur speelt mee. En dat vang je niet in een protocol. Het is simplistisch en arrogant om te stellen dat ‘het protocol’ er wel is maar dat de mensen er geen gebruik van maken, dus ja….

Evenzo zijn er mannen èn vrouwen die, ook vanuit hun achtergrond, zich grensoverschrijdend gedragen. Is de oplossing dan om hen weg te zetten als schoften, monsters en viezeriken? Zouden ze met deze classificaties nog bereid zijn om naar hun eigen gedrag te kijken? Of is eerder te verwachten dat ze zich verschuilen, in weerstand schieten?

Waar zit dan de veranderkracht? Een pasklaar antwoord is er helaas niet.
Maar wat ik wel weet is dat een goed begin kan zijn, dat bedrijven benaderbare, ter zake deskundige vertrouwenspersonen inzetten. Professionals die niet alleen theoretisch weten waar ze het over hebben en welke paden bewandeld kunnen worden in geval van een melding, maar die ook weten wanneer ze alleen maar hoeven te luisteren. Die weten hoe het voelt als een achtergrond of achterban zó zwaar weegt dat een verandering daarin teweeg brengen doodeng kan zijn.
Professionals die in staat zijn om helder en toegankelijk voorlichting te geven over zaken waarvan iedereen nu om het hardst roept dat het ‘niet normaal’ is maar wat in de praktijk kennelijk toch ‘heel normaal’ is, gezien de schaal waarop het voorkomt.
Professionals die niet alleen op papier leuk staan maar die doen en in staat gesteld worden om te doen waarvoor ze opgeleid en aangesteld zijn. Die gevoel hebben bij het werk wat ze doen zonder dat ze door emotie geleid worden.

Te vaak nog wordt iemand uit de eigen gelederen naar ‘een cursus’ gestuurd om daarna de functie van Vertrouwenspersoon te bekleden. Vaak ook nog náást de eigen, bestaande functie. Het is bijna ‘mindblowing’ dat, met alle goede intenties van de betreffende persoon, er niet bedacht wordt dat dit het gevoel van veiligheid, toegankelijkheid, prioriteit, onafhankelijkheid en professionaliteit in beginsel al zwaar ondermijnt!

Dus, we vinden met z’n allen dat er iets moet veranderen? Zijn we dan ook bereid om te doen wat daar voor nodig is? Ja? Nou, kom op dan!’