Zelluf doen!

Wat maakt nou dat ik zo boos kan worden wanneer ik zie dat mensen voorschriften en regels moedwillig negeren? Is het omdat ik een fetisj op structuur en gehoorzaamheid heb? 

Wil ik ‘de baas’ zijn en anderen vertellen wat ze moeten doen? Tja, eerlijkheidshalve lokt dat idee af en toe best wel aan hoor. Want hoe fijn zou het zijn als iedereen binnen mijn systeem gewoon doet wat ik vind wat er moet gebeuren? Maar nee, dat is het niet…

Ik denk dat het te maken heeft met het gevoel van machteloosheid. Want daar kan een mens maar moeilijk mee omgaan. De explosieve groei van trainingen en trajecten om je eigen leiderschap te ontdekken is daar een onderdeel van. We willen ‘in onze kracht staan’ en vooral ‘regie over je eigen leven hebben’. 

Nu de wereld er ineens zo anders uitziet, moeten we omgaan met het feit dat deze kreten een andere inhoud hebben. En als je alleen geleerd hebt om er naar te kijken vanuit de definitie van die woorden, dan kom je jezelf behoorlijk tegen… Want wat is leiderschap in de kern? In jouw kern?

Het is niet toevallig dat er een campagne loopt ‘Samen sterk’, dat we overladen worden met ‘Hou vol’ en ‘We doen het samen’. We worden empowered door het gevoel dat we bijdragen, dat we belangrijk zijn en dat we regie hebben. Maar wat je kon zien aankomen, is dat de glans van die woorden wat dof begint te worden. Want we willen graag zèlf beslissen of we op dat terras gaan zitten en naar die kledingwinkel gaan. Langzaamaan hoor je vaker het geluid dat ‘zij’ (De Regering) de boel weer open moeten gooien en dat we na de intelligente lockdown ook heus intelligent genoeg zijn om zelf afstand te houden. We willen het vooral gewoon zelf weten en zelf doen. Net als een 2-jarige peuter die roept dat hij ‘zelluf’ zijn schoentjes aan wil trekken. Het is mens-eigen om zelfbeschikkingsrecht op te eisen.

En wanneer we daarin het gevoel hebben aangetast te worden, gaan we naar manieren zoeken om toch dat recht te ervaren. In deze tijd hebben we dat bijvoorbeeld gedaan door naar andere verbindingen te zoeken, te uiten dat we samen sterk zijn, allerlei hashtags vliegen ons om de oren en we moedigen elkaar aan om vol te houden. Dat is mooi en hartverwarmend, zeker. Alleen lijkt dat niet wat men echt ten diepste kan ervaren. Het lijkt meer een strategie om ermee om te kunnen gaan dan dat het daadwerkelijk het gevoel van kracht brengt. Een beetje zo van, als ik het maar vaak genoeg zeg dan ga ik het wel geloven.

Maar er komen wat barstjes in die benadering. Zelfs het AD kopte vanochtend over ‘Het kabinet’ wat beslist of dit nu zo onderhand voorbij is of niet… Alsof daar de keus ligt dat het nu maar eens voorbij moet zijn. Het lijkt lastig te accepteren dat er een haast ongrijpbaar virus is wat onze rechten op vrijheid dusdanig afpakt dat we ons machteloos voelen… En een gevoel van machteloosheid roept bijna automatisch een reactie op om dat direct te elimineren. We zijn getraind om te denken dat we dan controle hebben en daar voelen we ons weer rustiger bij, het is maakbaar. 

Maar is ‘controle hebben’ echt hetzelfde als ‘machteloosheid elimineren’? Heb je niet veel meer regie wanneer je kunt accepteren dat iets is zoals het is? Want het hele leven bestaat uit onvoorspelbaarheid en onzekerheid.

“Pas wanneer je kunt accepteren wat er is, kun je ervoor kiezen of je het wilt aanvaarden of wilt veranderen”. Maar in beide gevallen is het er gewoon. Acceptatie is niets meer of minder dan dat te erkennen. Doen alsof het niet bestaat, gaat je niet helpen om je minder machteloos te voelen…

Wat wel helpt, is om te bepalen waar jouw invloed dan ligt. Want daar ligt jouw keuzevrijheid.

We moeten binnen blijven, we moeten afstand houden en we mogen niet uit eten gaan. Dat wordt ons opgelegd. Hoe kun je dan nog keuzevrijheid ervaren zou je denken?

Nou gewoon, door het vanaf je eigen invloed te benaderen. Er is namelijk ALTIJD een andere keuze mogelijk. Je kunt best naar buiten gaan om de bloeiende tulpen te bekijken met nog 500 anderen en je kunt ook best een familiebijeenkomst organiseren. Ik zie het overal om me heen gebeuren dus als dat is wat je wilt, dan is er een mogelijkheid om dat te doen. Wat maakt dan dat je het niet doet? Omdat het niet mag of omdat je beseft dat het niet verstandig is? 

‘Ik wil graag met mijn vriendinnen gaan eten maar ik kies ervoor om dat nu niet te doen’ klinkt al heel anders dan ‘we mogen nu niet bij elkaar komen’. Beide keren is het resultaat hetzelfde, namelijk dat je niet samen gaat eten en dat je dat niet leuk vindt, maar vanuit een keus is het een andere ervaring.

Terug naar de vraag wat me boos maakt over mensen die de voorschriften niet opvolgen. Welke keus heb ik dan om dat te accepteren? Allereerst dus de acceptatie van wat er is en dat is dat er altijd mensen zullen zijn die het anders doen. Wil ik dat dan aanvaarden of veranderen? Ik kies ervoor om het te aanvaarden want veranderen kost mij teveel energie en bovendien kan ik geen controle hebben over anderen. Ik heb alleen invloed op mijzelf en mijn eigen handelen. Dat besef maait mijn machteloosheid omver.

Eerlijk is eerlijk, ik vind het nog steeds bloedirritant wanneer er vriendelijk verzocht wordt om de route van de pijlen te volgen vanwege het waarborgen van de afstand, dat mensen dan precies tegen de richting in gaan lopen… En ja, misschien moet ik dan maar toegeven dat ik misschien meer een ‘volg-de-regels-fetisj’ heb dan ik zou willen. En ik denk dat ik dat maar aanvaard…

 Wil jij meer weten over ontwikkeling, loslaten, je angsten en/of belemmeringen overwinnen of groeien door verandering? Lees dan hier verder…